De heenreis

Om 5 uur ben ik al weer wakker, zullen het de zenuwen zijn ? Ik blijf nog wat in bed liggen draaien, maar om half 6 heb ik het toch wel gezien. Ik duik ff lekker achter de laptop. Ik surf wat over internet, bezoek de site van de Telegraaf en lees ook nog wat reisverslagen. Rond half 7 komt er meer beweging in de suite. Ook de overige reisgenoten zijn er vandaag vroeg bij. Kunnen we mooi op tijd aan het ontbijt zitten. We willen de shuttle van 8.00 pakken, zijn we mooi op tijd op het vliegveld. Het ontbijt is zeer uitgebreid en van vele lekkere dingen voorzien. Van smeerkaas tot zalm, van theewater tot Franse kaasjes. Werkelijk een aanrader !
Daarna naar de kamer om de koffers op te halen, even uitchecken en de autosleutel achterlaten. Auto wordt keurig gewassen tijdens ons verblijf in Amerika. Dan met de shuttle naar het vliegveld. Er staat een behoorlijke rij voor de incheckbalie van Delta. Wij kunnen hier gelukkig langs af en leveren onze koffers in bij de bagage drop off. Hier weer de bekende vragen, voor ons deze keer een nieuwe: of we iets bij ons hebben wat op een wapen kan lijken of gebruikt worden? Ik denk aan mijn sokken na een vlucht van 8 uur, maar vraag hier toch maar niet naar. We regelen nog even een stoelendans voor de binnenlandse vlucht, ook dit wordt netjes opgelost. We zitten nu mooi weer met 5 personen bij elkaar.
Na de douane nestelen we ons in het restaurant met uitzicht over de vliegtuigen. Simone gaat vervolgens op zoek naar een nieuwe horloge. Gisteren, onderweg naar Brussel, kwam ze erachter dat ze haar horloge was vergeten. Is hier sprake van echt vergeten of van een wel uitgedacht plan van Simone ? Wordt vervolgd zullen we maar zeggen. Robin gaat in ieder geval met Sim mee op stap. Mitchell duikt achter de laptop, door een verbinding vanuit het werk hebben we overal internet. Jordan gaat in de buurt van een ander stopcontact met de Nintendo aan de slag en ik begin aan mijn nieuwe boek van Harlan Coben, toch wel een van mijn favoriete schrijvers.

We moeten boarden om 10.45 dus rond kwart voor 10 gaan we richting gate.Eerst door de volgende controle post, waar de riemen weer uit de broeken mogen. Het is hier ontzettend druk met rijen door de hal,een haarspeldbocht om de tafels van een restaurant en dan weer terug richting het met banden mooi afgezette parcours. Gelukkig gaat het allemaal vrij snel. De schoenen mogen aanblijven, alleen schoenen met hoge hakken moeten uit. Heb ik vanochtend toch de goede keuze gemaakt door deze niet aan te trekken.
Daarna op naar gate 38, gelukkig helemaal aan het einde van de hal. We hebben toch tijd genoeg, dus op ons gemakkie kuieren ( een rustige manier van lopen  ) we richting B38. Vooral Robin maakt zich zorgen of deze kleine 757-200 wel de overtocht naar New York haalt. Het is de 1e keer dat we vliegen met een 3-3 opstelling. We maken live mee hoe de chicken zorgvuldig verpakt het vliegtuig wordt ingeladen.

De vlucht naar New York gaat verder zonder problemen. Het inflight entertainment programma van Delta is heel goed met allemaal eigen schermen. Spelletjes, films, alles is mogelijk, gratis en voor niets. Ik probeer nog wat te slapen. Ik denk een flinke ruk te maken, maar als ik de ogen weer open zijn we pas 14 minuten verder. Veel geslapen heb ik dus niet. Boven Ierland komt ie dan weer, de chicken or pasta. Ik ga natuurlijk weer voor de chicken. Deze blijkt van een uitzonderlijke kwaliteit te zijn. Waar ik de variant van United met een 2 beoordeel komt dit culinaire hoogstandje er toch zeker wel vanaf met een 5 ! Kwaliteitje dus.
Verder regelmatig te drinken en ook een uur voor landing nog een pizza ( wel weer met pollo gelukkig )

Op JFK gaat het verder ook allemaal redelijk snel. Bij de immigrations krijgen we allemaal weer een stempel in ons paspoort. We zijn er weer !

Om 4 uur vertrekt de aansluitende vlucht naar Orlando. We vertrekken 15 minuten later maar komen toch een half uur voor op schema aan in Orlando.
De koffers laten helaas wat langer op zich wachten, maar als die er dan allemaal zijn kunnen we op naar de Alamo balie.
We hebben een minivan 7-seater geboekt. Natuurlijk wordt er toch weer geprobeerd om een upgrade aan te smeren. We zijn maar met 5, dan moet die 7-seater toch groot genoeg zijn ? Weg glimlach van de vriendelijke medewerkster. Het kontrakt wordt geprint, de handtekeningen gezet en dan op naar de overkant van de straat. In de garage staan genoeg minivan's, we mogen er zelf eentje uitzoeken. We pakken meteen de eerste, is een mooie Dodge Caravan. Spullen worden allemaal ingeladen, past met gemak in de ruime kofferbak. Navigatie aan, sleutel in kontakt..... Change Oil due. Dus alles maar weer uitladen en een andere uitzoeken. Heb geen zin om de komende dagen alsnog terug te moeten naar het vliegveld om auto te ruilen.
Wijze les dus voor de volgende keer om als eerste de sleutel even een keer om te draaien en te checken of auto geen meldingen geeft. Deze is het dus niet geworden:

Vervolgens kies ik de grijze variant uit van de Dodge. De kids zien echter een mooie zwarte Chrysler Town&Country staan en willen deze. Ik doe niet moeilijk. Kan me niet zo druk maken om de auto's.
Rond half 9 rijden we dan eindelijk de parkeergarage uit.
De rit naar Inverness neemt zo'n 5 kwartier in beslag, onderweg varieren de prijzen van een gallon benzine van $ 3.57 tot $ 4.01
Bij de villa tijger ik nog even als een echter Crocodile Dundee door het gras op zoek naar de sleutel. Deze wordt snel gevonden op de afgesproken plaats, de voordeur kan geopend worden. En dan zijn we weer thuis. Zo voelen wij het tenminste als we voor het 3e jaar op rij de villa in Inverness binnenlopen !